تنهایی بد امونم رو بریده

یه دوست دارم

خیلی خره :/

از اون بیشعور های عالم

دوران دبیرستان انقدر بابتش زجر کشیدم که موقع انتخاب رشته م

موقع همون دعوا وحشتناک با بابام

که نشستیم سر تا پای هم دیگه رو شستیم و بقول مامان خونه رو جهنم کردیم

از اون دوستم اسم آوردم و بهش گفتم حتی اذیت ها و تحقیرهای اونم تقصیر تو بوده

اگه تو فلان و بیسان بودی اون انقدر منو اذیت نمی کرد

الان اینا رو چرا گفتم؟

که بگم دلم چند وقته واسه اون دوست عوضیم تنگ شده :(

دلم میخواد باهاش حرف بزنم

یا حتی ببینمش

اما از بعده مدرسه مون تقریبا کسی که هربار پیش قدم شده و زنگ زده یا پیام داده من بودم

بعد اون دیگه رفته تاااااااا دوباره من برم سراغش

نمی‌دونم چیکار کنم

از تنهایی حتی به اون شیپورچی آشغال هم فکر میکنم :/